Bir Koku, Bir Hatıra: Nergisin Fısıltısı
Geçtiğimiz günlerde kalabalık bir günün ardından bir kafeye sığındım. Masama geçip kahvemi söyledim, derin bir nefes aldım ve kalabalığın uğultusunda kaybolan anlara sığınmak istedim. O sırada yan masada oturan bir kadının hafifçe sıktığı bir spreyin kokusu havaya yayıldı. Önce fark etmedim, ama birkaç saniye içinde burnuma ulaşan o derin, sıcak ve huzur veren aroma tüm dikkatimizi çekti.

Nergis…

Ne kadar zamandır bu kokuyla karşılaşmadığımı düşündüm. Çocukluğumun bahçelerinde, ılık ilkbahar günlerinde esen rüzgârın getirdiği o tanıdık koku… İçimi garip bir huzur kapladı, ama aynı zamanda hafif bir özlem de hissettim. Kokuların anıları tetiklediğini biliyoruz ama bazen bir koku sadece hatıraları değil, hisleri de geri getiriyor.

Merakımı yenemedim, yanımdaki kadına döndüm ve hafifçe gülümseyerek sordum:
“Affedersiniz, ne sıktınız? Bu koku inanılmaz güzel.”

O da gülümseyerek çantasından küçük, zarif bir şişe çıkardı. Üzerinde Kailyns’ yazıyordu. “Bu, nergis çiçeği esanslı bir aura spreyi,” dedi. “Bazen ortamın havasını değiştirmek için kullanıyorum, bazen de sadece kendimi daha iyi hissetmek için.”

Sprey şişesini elime aldım, kapağını açıp yakından kokladım. İçinde sadece nergis değil, papatyayla harmanlanmış bir sıcaklık vardı. O an, bu kokunun neden bu kadar etkileyici olduğunu anladım. Nergis, güçlü ve kendine özgü bir çiçek. Biraz derin, biraz gizemli. Ama papatya ona bir yumuşaklık katmış, sanki kokunun keskin köşelerini törpülemiş.

Kadın çantasını karıştırıp bir şey daha çıkardı. Küçük bir roll-on şişesi. Bu kez içinde nergis ve çay ağacı yağı varmış. “Bu da bireysel kullanım için,” dedi. Bileğime hafifçe sürdüm ve birkaç saniye içinde kokunun farklı bir boyuta geçtiğini hissettim. Çay ağacı yağının ferahlığı, nergisin sıcaklığıyla buluşunca ortaya hem arındırıcı hem de rahatlatıcı bir etki çıkıyordu.

Kailyns’le tanışmam tamamen tesadüfi bir karşılaşmaydı, ama bana kokuların ne kadar güçlü bir duygu taşıyıcısı olduğunu bir kez daha hatırlattı. Günlük hayatın koşturmacasında, zihnimizin bir kenarına attığımız o küçük anılar aslında hep orada bekliyor. Bazen bir koku, bazen bir melodi, bazen de bir dokunuş… Ama en çok kokular, geçmişi hiç beklemediğimiz anlarda geri getiriyor.

O gün oradan ayrılırken, hafifçe bileğimi kokladım. Nergisin sıcaklığı, papatyanın dinginliği ve çay ağacının ferahlığı hâlâ üzerimdeydi. Belki de bazen ihtiyacımız olan tek şey, doğru zamanda doğru kokuyu duymaktır. Çünkü bazı kokular yalnızca havada asılı kalmaz, ruhumuza da dokunur.